çaresizim

şöyle bi eskilere baktımda kimler gelmiş kimler geçmiş, neler neler değişmiş biri hariç "aşk" hep aşkı aramışım hep onu istemişim hep yarım kalmışım. hep sonu hüzün hüsran ama yine de aşk istemişim.

yine istiyorum. ama yine normal insanlar gibi normal birine değil. 

bir insan bu kadar iyi olmak zorunda mı, peki bu kadar tatlı?  

gözlerinin derinliklerinde öyle kaybolduğunu ve gözünü kapadığında gözlerinin aklında kaldığını fark ettin mi hiç? 

peki ellerini sımsıkı tutup, dudaklarının tadına bakıp, teninde tenini hissedip, kokusunda boğulmak isterken bir sonraki güne bir hiç olarak uyandın mı?

o bir adım uzaklaşınca sen uzaklara koşarak kaçtın mı ,o gözlerine baktığında sen gecenin karanlığında kayboldun mu?

peki bunları yaşasaydın ne yapardın?

cevabını bilmiyorum, bilemeyeceğim... çünkü ben bir korkağım artı ne istediğimi ben bile bilmezken ondan ne bekliyorum ki!

kokusu hala yastığım da derin derin içime çekip hatırlıyorum. hatırlıyorum ki hayallerimle yetineyim ve daha fazla bu saçmalığa kapılmayayım diye.